Brik Schelfaut,

Een naam die bekend in onze oren klinkt, hij is geen onbekende meer in de motocrosswereld.

Na de eerste vraag barst hij los als een wervelwind en kunnen we hem schrijvend bijna niet bijhouden.  Beroepsmisvorming weet hij ons te vertellen.  Brik is buiten zijn job als mx-trainer ook leraar, hij geeft alle technische theorie vakken in de lasafdeling. Zijn paradepaardje is het specialisatiejaar fotolassen.

Hij is een rustige jongen geworden, maar er waren andere tijden weet zijn vader ons te vertellen, die vroeger samen met Brik naar alle wedstrijden ging . “Toen was het eens hij op de motor stapte een echt beest, en dit niet alleen voor anderen maar ook voor zichzelf, pijn en afzien was iets wat hem niet deerde. Tegenwoordig legt hij het al eens meer uit en ligt hij steeds op de loer om iemand een poets te bakken.” Brik valt vooral op door zijn agressieve en zeer spectaculaire rijstijl, wat hem kroont tot publiekslieveling. Hierdoor werd hij geregeld uitgenodigd op indoor- en supercroswedstrijden, met onder meer de supercross in de BLOSO-hallen te Gent, SX in Goes (NL).

Mezelf trainen is veel vermindert weet Brik ons te vertellen. “Ik heb nogal een druk bestaan.  Ik ben leerkracht in het St.-Gabriël instituut te Liedekerke,  tevens heb ik een motocross-school en ben ik docent mx-opleiding bij de Vlaams Trainersschool, BLOSO. Daarnaast probeer ik verschillende opleidingen te volgen om op de hoogte te blijven zoals het een goede trainer betaamt.

Zijn slechtste herinneringen zijn buiten enkele zware kwetsuren, het niet behalen van de eindoverwinning te Vosselaar tijdens de Merkentrofee, 1987, in de BMB-rangen door mechanische pech.

Daarentegen heeft hij zeer mooie herinneren aan zijn lange carrière.  Het behalen van Belgische titel bij de nieuwelingen was wel de mooiste.  Even gaat hij als een wervelwind door het verhaal dat hier rond is. De titelstrijd duurde tot in de laatste reeks van de finalewedstrijd. Met slechts 6 punten voorsprong ging hij de laatste reeks in? Hij lag in eerste positie en bij het ingaan van de laatste ronde stonden zijn supporters reeds te zwaaien met de champagne. Maar in plaats dat Brik als eerste de eindstreep haalde bleef hij weg, en kwam als na enige tijd nog net als derde binnen.  Hij was met een gedubbelde rijder gevallen.  Hij haalde het net met 1 puntje op Rik Claus. Toch nog feest.

Brik is geboren op 10 mei 1967 te Sint-Niklaas en reeds na enkele weken vertoefde hij op de motocrosswedstrijden, want vader Guido was piloot in de BLB-federatie. Op 3,5-jarige leeftijd deed hij zijn eerste rondjes op een Italjet minicrossmachientje. Vader Schelfaut, die de kleine de knepen wist aan te brengen, zag snel in dat hij z’n helm beter door kon geven aan Schelfaut-junior.

Aangezien er in ons land enkel jeugdwedstrijden werden verreden in Wallonië, ging het hele gezin elk weekend naar het zuiden van ons land om de wedstrijden bij te wonen. Maar vadertje staat  vond dat er  een eind moest komen en verbood jeugdwedstrijden onder de achttien jaar. Brik was toen zes jaar en twee jaar later ging vader Guido met Brik naar Nederland om daar de bloementuilen op te eisen en mee huiswaarts te nemen. Zelfs wist hij er verschillende Nederlandse kampioenschappen naar zijn hand te zetten.

Enkele jaren later werd de minimum leeftijd terug gebracht op vijftien en in mei '82 stapte Brik over naar de BLB-federatie om zijn eerste Belgische wedstrijden aan te vangen in de kategorie der nieuwelingen 125cc.  Dit niet zonder succes  want onmiddellijk wist hij zich in de kopgroep te nestelen, maar het  mocht niet lang duren want in zijn vierde wedstrijd werd Brik ernstig gekwetst aan de onderste ruggewervels waardoor hij vier weken platte rust kreeg en nog eens vier weken crossverbod. En dit was nog niet de enige kwetsuur, want na zijn herstel werd de derde wedstrijd te Beveren-Waas wederom noodlottig voor hem. Want aan deze valpartij hield hij een schouderontwrichting over.  Tijdens de kerstvakantie van dit jaar werd hij in het UZ te Gent geopereerd aan diezelfde schouder.  Want vlak na het ongeval hadden de dokters enkele complicaties over het hoofd gezien.

Maar niet tegenstaande dit werd er toch gestart in 1983 bij de nieuwelingen 125cc.  Dit met een enorm palmares en de Belgische kampioenstitel er bovenop.

In overleg met zijn toenmalige sponsor, Standing Team Aalst, werd geopperd om Brik in het volgend seizoen, 1984, de reuze sprong te laten maken naar de internationalen 250cc. Maar dat stuitte op groot protest van het bestuur van de BLB-federatie. Zij wilden dat hij naar junioren 250cc ging. Uiteindelijk werd de toelating gegeven dat Brik de junioren categorie zou overslaan en bij de nationalen 250cc van start zou gaan. De eerste wedstrijden werden moeilijk voor de 15-jarige piloot tussen de veel oudere en meer ervaren piloten. Maar Brik weet niet van afgeven en vocht dubbel zo hard terug wat hem alsnog een 18-tal overwinningen op leverden. Tevens behaald hij alle mogelijke titels zoals kampioen van beide Vlaanderen en Oost-Vlaamskampioen, en natuurlijk de belangrijkste bekroning, de Belgische driekleur. Op het einde van het seizoen maakte Brik reeds de overstap naar de internationalen 250cc waar hij reeds een derde en tweede plaats in de eindstand wist weg te kapen.

In 1985 werd een vergunning genomen bij de Belgische Motorrijders Bond, de grote bond zoals deze wel eens genoemd word. Brik moest starten bij de junioren 250cc zoals elke nieuwe piloot. Maar dat duurde niet lang want na vier overwinningen op rij besloot de sportcommissie Brik over te sturen naar de nationalen 250cc. Hij maakte er een goed debuut jaar van met verschillende podiumplaatsen. 1986 Was een seizoen opnieuw bij de nationalen 250cc, het werd een jaar om snel te vergeten. Het zou het jaar ven de definitieve doorbraak worden maar het lot besliste er anders over. Op de achtendertig wedstrijden viel Brik er twintig à vijfentwintig uit met pech, doch werden er een viertal overwinningen binnen gehaald.  In Angreau kon een Wildcard hem een vrijgeleide geven om mee te strijden in de Belgische GP te Angreau. Een 17de trainingstijd gaf hem die kans om zijn eerste GP te betwisten.  Maar het noodlot besliste anders en Brik kwetste zich aan de rechter pols tijdens de vrije trainingen op zondagmorgen, en het gp-avontuur zat erop. Op het einde van het seizoen werd de Yamaha zelfs ingeruild voor een Honda machine.

In 1987 zou onze piloot toch de overstap mogen maken naar de grote jongens bij de internationalen 250cc met misschien een wel een kans op een selectieplaats  voor de Grand Prix-wedstrijden op wereldniveau. Maar zover mocht het echter niet gaan  want door geldgebrek zat er zelfs het einde van Briks motocrossloopbaan aan te komen. Via verschillende kanalen werden er allerlei pogingen ondernomen en uiteindelijk werd contact opgenomen met de heer Laeremans, toenmalige voorzitter van de BLB (Belgische Liefhebbers Bond), die ervoor zorgde dat Brik de Standing-trui inruilde om over te stappen naar een nieuwe sponsor namelijk bouwondernemer Urbaan Pollier waar hij negen jaar voor zou rijden. 

Brik nam een BLB-vergunning bij de internationalen 250cc met een Honda-machine. Terugkerend van de grote bond werd er natuurlijk veel verwacht en het viel niet tegen met vice-kampioen als kroon op het werk.

1988 Werd Brik wederom een geducht rivaal en nam vele podiumplaatsen in beslag en weer opnieuw tweede in het Belgisch kampioenschap. Ondanks Brik niet meer uitkwam in de BMB werd hij geregeld uitgenodigd op buitenlands wedstrijden, waar hij al te graag op inging.

’89 Kunnen we ongeveer vergelijken met het vorig seizoen met wederom de titel van vice-kampioen.

In 1990 en ’91 wed Brik derde in het kampioenschap met een achttiental overwinningen.  Tevens werd hij tijdens de strandrace te Scheveningen zevenendertigste en in ’91 zesentwintigste en eerste Belg van ongeveer zevenhonderd deelnemers met een grote delegatie van de wereldtop zoals ondermeer Eric Geboers, Stefan Everts, Werner Dewit, David Strijbos, John Van De Berk, en Donny Smith als enkelen van de meest bekende piloten.

1992 En ’93 werden de seizoenen waar Brik opnieuw beslag kon leggen op de tweede plaats in het Belgisch kampioenschap.  Tevens maakte in 1992 het Team Pollier de overstap naar een andere federatie, namelijk V.L.M.B. . De laatste strandrace  in 1992 niet meer te Scheveningen maar in Hoek van Holland werd Brik achttiende en tweede Belg achter Stefan Everts.

In 1994 behaalde Brik de derde plaats in het Belgisch kampioenschap, de overwinning in het regelmatigheidscreterium en zuid-Nederlands supercrosskampioen.  Op het einde van dit seizoen ging het team van Urbaan Pollier over naar de MCB-BLB-federatie.

Brik behaalde in 1995 verschillende podiumplaatsen en is hij zowat de enige die de overgekomen GP-piloot Jo Martens het vuur aan de schenen kan leggen.  Hij wordt tweede in het BK en eindlaureaat in de regelmatigheidstroffee Pattyn.

Tijdens de wintervoorbereidingen voor het seizoen van 1996 ruilt Brik zijn Honda in voor zijn oude liefde Yamaha. Wederom werd het fele strijd om de overwinningen en om de titel met Jo Martens. Brik werd Vice-kampioen. 

In 1997 Kwam Rik Claus terug van de BMB en GP's. Dat kon alleen maar mooier worden. De wedstrijden werden spannender dan ooit, niemand kon op voorhand wie de bloemen mee naar huis zouden nemen. Schelfaut, Claus of Martens, en geregeld zat er nog wel een outsider bij die mee kon dingen naar de overwinning.